Follow us
Ω ναι, τόλμησα και τριήμερα πεζοπορίας! Μπορεί να το έχετε στο μυαλό σας το τριήμερο για ξεκούραση, αλλά και στην αγκαλιά της φύσης υπάρχει μία διαφορετική ξεκούραση, μια όμορφη εμπειρία που μπορεί λίγο να κουράσει το σώμα αλλά σίγουρα ξεκουράζει την ψυχή.
Τζουμέρκα την Καθαρά Δευτέρα
Είχα συνηθίσει να φτιάχνω βαλίτσα για τριήμερα στο άψε σβήσε, αλλά τώρα που θα περιελάμβανε 3 μέρες πεζοπορία σε διαφορετικά φυσικά τοπία, τι θα έπαιρνα; Άλλα για το πρωί, άλλα σε χαμηλό υψόμετρο άλλα σε ψηλότερο, άλλα για το βραδάκι.. Για λίγο νόμιζα θα κουβαλήσω όλο μου το σπίτι. Ευτυχώς έγινα κι εκεί εξπέρ μετά την πρώτη μου πολυήμερη εκδρομή. Υπάρχει σχετικό άρθρο άλλωστε για να είστε έτοιμοι για όλα!
Ημέρα πρώτη
Ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη πουρνό πουρνό, φτάσαμε στον Άραχθο. Η σημερινή πεζοπορία λοιπόν θα ήταν παραποτάμια στο μεγαλύτερο μέρος της. Ακολουθήσαμε το Μονοπάτι της Βίδρας , αν και βίδρα δεν είδαμε, όπως μας υποσχεθήκαν οι ντόπιοι από τη στάση για ανεφοδιασμό πριν το περπάτημα μας. Ελπίζουμε την επόμενη φορά! Άλλωστε αφήσαμε κι ένα μέρος του μονοπατιού για το σκοπό αυτό. Το μονοπάτι της βίδρας εκτείνεται από το γεφύρι της Πλάκας μέχρι τη γέφυρα Τζαρή κι έχει μήκος 16 χιλιόμετρα. Εμείς κάναμε αυτή τη φορά τα 10 από αυτά!
Το πέτρινο γεφύρι της Πλάκας είναι ένα από τα μεγαλύτερα μονότοξα γεφύρια και συνδέει τα Τζουμέρκα με τα Καστανοχώρια. Ήταν υπό κατασκευή όταν το επισκεφθήκαμε. Με ένα ρόφημα στο χέρι από το Παλιό Τελωνείο περπατήσαμε το μονοπατάκι που οδηγεί στο γεφύρι και καθίσαμε στο τέλος του να τα απολαύσουμε!
Ήρθε η ώρα να πάμε κι εκεί που θα διανυκτερεύσουμε, στα Πράμαντα. Εμείς μείναμε στο πέτρινο ξενοδοχείο «Τζουμέρκα», ένα χιλιόμετρο από το κέντρο. Σε περίπτωση που επιθυμείται μία πιο λουξ διαμονή, η ντόπια γνωστή μου προτείνει ανεπιφύλακτα το ξενοδοχείο «Ορίζοντες», που ήταν ακριβώς απέναντι. Για κάτι πιο σκληροπυρηνικό υπάρχει και καταφύγιο λίγα χιλιόμετρα μακριά, για το οποίο θα αναφερθώ στην εξιστόρηση της επόμενης ημέρας εκτενώς.
Δεν θα καθόμασταν βέβαια στο ξενοδοχείο από τόσο νωρίς. Κατηφορίσαμε στην πλατεία του χωριού για φαγητό στο «Πέτρινο του Τσαμπούλα». Εξαιρετικό κρέας αλλά και πίτες, που αρχικά θεώρησα υπερβολή να πάρουμε, αλλά άξιζε 100%.
Όμορφη η πλατεία των Πραμάντων με την ωραία εκκλησία της Αγίας Παρασκευής και τη βρύση του Αράπη, καθώς και τον μεγάλο πλάτανο. Αξίζει να την περπατήσετε και να κάτσετε για καφέ ή ένα ποτό, ανάλογα την ώρα, στο «Χαγιάτι».
Ημέρα δεύτερη
Για να είμαι ειλικρινής, όλα αυτά τα παρατήρησα την επομένη μέρα το πρωί που ξεκίνησε η νέα μέρα πεζοπορίας από την πλατεία προς το καταφύγιο Πραμάντων. Η διαδρομή όμορφη, ανηφορική μέχρι το καταφύγιο φυσικά αλλά η μεγάλη κλίση ήταν σε λίγα σημεία. Ήταν πολύ ωραίες οι εναλλαγές του περιβάλλοντος. Ξεκινήσαμε από το πράσινο δάσος και φτάσαμε σε εντελώς χιονισμένο τοπίο. Ήταν μαγικό κατι τόσο διαφορετικό!
Εκεί μας υποδέχτηκαν και μας περιποιήθηκαν ο κ. Μπάμπης με τη γυναίκα του Πόλα. Δεν είχαν κάποια σχέση με την περιοχή αλλά πλέον θεωρούνται ντόπιοι, καθώς ζουν εκεί πάνω από 15 χρόνια. Άφησαν τη πρωτεύουσα και με προσωπικό κόπο δημιούργησαν ένα όμορφο καταφύγιο στα 1.250 μέτρα υψόμετρο με θέα την Στρογγούλα, την ψηλότερη κορυφή των Τζουμέρκων. Εκεί ζουν με τα 2 τους παιδιά, αγαπάνε τον τόπο έμπρακτα και προτρέπουν τους επισκέπτες να εξερευνήσουν την περιοχή. Φυσικά η πιο απαιτητική διαδρομή είναι η ανάβαση στην κορυφή της Στρογγούλας, αλλά υπάρχει και μία μικρή διαδρομή 2 χιλιομέτρων που οδηγεί στον καταρράκτη του Κεφαλόβρυσου, ο οποίος είναι πάνω από 1000 μέτρα. Όπως και να χει το καταφύγιο είναι εκεί για όλες σας τις ανάγκες και τις πληροφορίες που χρειάζεστε.
Εμείς απολαύσαμε τη θέα έξω στον ήλιο που αντανακλούσε στο χιόνι, περπατήσαμε εκεί τριγύρω, βρήκαμε ένα δεντρόσπιτο, κάναμε τραμπολίνο σα παιδιά… και πήραμε ένα άλλο μονοπάτι για να επιστρέψουμε στη βάση μας, τα Πράμαντα.
Απόγευμα της Κυριακής της Αποκριάς, το πρόγραμμα μας πήγε σε ένα κοντινό χωριό, τα Άγναντα. Εκεί βρεθήκαμε στην πλατεία του χωριού για να βιώσουμε ένα τοπικό, ηπειρώτικο έθιμο της ημέρας, αυτό της “τζαμάλας”. Πολλές πόλεις και χωριά της Ηπείρου, το καθένα με τη δική του “τζαμάλα”, προσφέρουν στον επισκέπτη αυτήν την εμπειρία. Τι είναι όμως αυτό το έθιμο; Οι ντόπιοι ανάβουν μια μεγάλη φωτιά στη μέση της πλατείας και την συνοδεύουν με χορό και φαγοπότι. Αφού είδαμε τους ντόπιους στη “τζαμάλα” τους, μετά πήγαμε για το δικό μας φαγοπότι. Στην ταβέρνα του «Μερακλή» ζήσαμε τη δική μας Κυριακή της αποκριάς, με καλό φαγητό, εορταστικά τραγούδια και χορό.
Ημέρα τρίτη
Την επομένη ήρθε η ώρα να αφήσουμε τα Πράμαντα και να περπατήσουμε σε άλλα χωριά των Τζουμέρκων. Αφετηρία το χωριό Ματσούκι για την Μονή της Βύλιζας. Είναι επισκέψιμο μόνο με τα πόδια το μοναστήρι, που υπήρξε και οχυρό, με πλούσιο θρησκευτικό και ιστορικό και ενδιαφέρον. Η πεζοπορία απέκτησε άλλο νόημα, καθώς μαζί μας περπάτησε κι ένας ντόπιος ιερέας, δίνοντας μας πληροφορίες για το μοναστήρι, το μέρος, την ομορφιά του τόπου του. Μας άνοιξε το μοναστήρι, συνέχισε να μας ξεναγεί και μας κέρασε και λουκούμια πριν πάρουμε το μονοπατάκι της επιστροφής.
Λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό Ματσούκι, σταματήσαμε να δούμε τον Καταρράκτη Καμηλί. Στο χωριό κάναμε μια στάση για καφέ στην «Συνάντηση». Γεμάτο ντόπιους μικρό καφενεδάκι του χωριού, ιδανικό να ανταλλάξετε πληροφορίες.
Υπήρχε κι άλλη μια στάση σε κοντινή απόσταση, κοντά στο χωριό Καλαρρύτες. Η Ιερά Μονή Κηπίνας είναι ομόφωνα από όλους τους ντόπιους που συναντήσαμε η μονή που δεν μπορείς να φύγεις από τα Τζουμέρκα αν δεν επισκεφτείς. Ο τρόπος που είναι σκαρφαλωμένη στα βράχια προκαλεί δέος. Η είσοδος της με το γεφύρι καθώς και το κτίσμα μέσα συμπληρώνουν τη γραφικότητα της. Υπάρχει κι ένα σπήλαιο που ακόμη χαρτογραφείται σύμφωνα με τον ντόπιο κύριο που μας άνοιξε το μοναστήρι για να το επισκεφθούμε. Είναι ιστορικής σημασίας η συγκεκριμένη μονή γιατί αυτό το σπήλαιο σε συνδυασμό με την κινητή γέφυρα της εισόδου της, αποτέλεσαν την κρυψώνα πολλών ντόπιων επί Τουρκοκρατίας.
Παίρνοντας μαζί μας πολλές εικόνες από τα ορεινά μέρη που επισκεφθήκαμε, πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Στάση για φαγητό ή καφέ, τα παραλίμνια Γιάννενα με δυο παπούτσια ορειβατικά εμείς βέβαια!
Επειδή θέλαμε να περπατήσουμε λίγο γύρω από τη λίμνη, προτιμήσαμε γρήγορο φαγητό από τους Daltons. Αφού πήραμε δυνάμεις, περπατήσαμε κοντά στη λίμνη Παμβώτιδα, είδαμε μέσα στη λίμνη το νησάκι της κυρά Φροσύνης και τα πλοιάρια να πηγαινοέρχονται σε αυτό συνέχεια. Σύμφωνα με τα γεγονότα που εξιστορούν οι ντόπιοι, η Φροσύνη σκοτώθηκε από τον Αλή Πασά μαζί με άλλες 17 γυναίκες στη λίμνη αυτή. Αποτελεί το μοναδικό, ευρωπαϊκό, κατοικήσιμο νησάκι μέσα σε λίμνη, αλλά δυστυχώς ο χρόνος δεν μας επέτρεπε να το επισκεφτούμε. Το κρατάμε στο μυαλό μας για επόμενη επίσκεψη, καθώς συστήνεται από κάθε ντόπιο, να δείτε από κοντά τον παραδοσιακό ηπειρώτικο οικισμό στο νησάκι αυτό.
Ένας γρήγορος καφές στο Ludost, τοπικά γλυκά πακέτο για Θεσσαλονίκη από το ζαχαροπλαστείο Διεθνές λίγο παραδίπλα, κι επιστροφή στη βάση μέχρι την επόμενη περιπέτεια!
